tot snel

Dan opeens is het donderdag ochtend 10uur en zit je in de vertrek hal op St. Pancras te wachten op je trein naar Nederland. Het avontuur is voorbij, al lijkt het net pas te beginnen. 

Terwijl de trein door het Engelse landschap schiet, om mij heen mensen opgewekt kletsen over een bezoekje aan London of stedentripje naar Lille hangen mijn gedachte boven zee. Afgelopen week was er eentje vol afscheid. Op het werk zijn we vorige week s’avonds naar de pub gegaan en werd ik de volgende dag verwent met een grote bos bloemen, taart en kaart met allemaal lieve berichtjes. De hele week bleef iedereen zeggen hoe jammer ze het vonden dat ik weg ging, persoonlijk dat ze een leuke collega gingen missen en wat een gemis het zou zijn voor het bedrijf. Dat doet je natuurlijk intens goed en begin je te twijfelen, waarom ga ik weg als ik het hier zo goed heb? De nieuwe baan in Amsterdam wordt vast heel leuk, maar dat voelt nog even heel ver weg. 

Ondanks dat het ‘thuis’ gevoel al eventjes was verdwenen en deze vieze kamer het vertrek wel wat makkelijker maakt was de stad ook thuis. Op maandag, na dat DHL nog 4 grote koffers heeft opgehaald, heb ik me dan ook nog een keertje flink ondergedompeld om alles nog 1x extra goed in me op te nemen. Het besef van vertrek dringt nu toch wel heel goed door. 

Om te voorkomen dat we als een soort dwazen door de stad rennen om overal nog een keertje naar toe te gaan beloven we elkaar dat we nog heel vaak terug komen en herinneren we er ons aan hoe bijzonder de afgelopen 2 jaar zijn geweest. S’avonds als we in bij het Novotel in Canary Wharf op de 38ste verdieping nog een kopje thee drinken en uitkijken over de stad zijn we alleen maar trots op wat we allemaal gedaan en bereikt hebben. Het was niet altijd leuk en makkelijk, ik heb ook zeker vaak heimwee gehad. Maar ik had het voor geen goud willen missen en had het ook niet op een andere manier willen doen. 

Op dinsdag ontsnappen we nog even naar Bath, ja de wensenlijst is nog niet klaar. Maar naast de stad hebben we ook echt ons best gedaan om het land beter te leren kennen, want er zijn zulke mooie plekken te ontdekken. 

Maar woensdag avond, nadat Ronald zijn droom om even tube bestuurde te zijn uitkwam in het transport for London museum, koffie aan het Regents canal in Angel was het toch tijd om mijn laatste spulletjes in te pakken. 

Wat ben ik blij dat Ronald ook een leuke baan heeft gevonden in Amsterdam, want ik weet niet of ik anders vanochtend in de trein was gestapt. In het begin waren we nog heel stoer, lange afstand dat is geen probleem voor een poosje, London Amsterdam die afstand is goed te overbruggen, ik kom gewoon elk weekend terug. Maar na 2 jaar elk dag samen te zijn geweest had ik vandaag niet kunnen instappen zonder te weten wanneer mijn beste vriend en lief vriendje ook weer terug zou zijn. En maandag als ik weer dapper naar mijn eerste werkdag vertrek weet ik dat Ronald ook richting trein gaat om een volgend stap in Amsterdam te zetten. 

Dus kan ik alleen maar zeggen, tot snel. Ik kijk er heel erg naar uit iedereen in Nederland weer wat vaker te kunnen zien. Jullie te mogen ontvangen in ons nieuwe plekje in Amsterdam waar we nu nog over dromen maar waar we hopelijk midden november de sleutel van krijgen en tot snel tegen London, de stad die altijd een beetje ons thuis zal blijven.